Op 1 april neemt Arlette Vandeperre definitief afscheid van Campus Rozenberg. Omwille van “mechanische problemen”, zoals ze dat zelf omschrijft, is ze al een tijdje gestopt met lesgeven. Nu is de officiële datum van haar welverdiende pensioen aangebroken.
In september 1983 startte ze haar carrière als leerkracht godsdienst op Campus Sint Lutgardis na het beëindigen van haar studies theologie en een goede stage op die school. Meteen na het afstuderen, trouwde ze met haar man Erik. Haar leven zat in een spannende stroomversnelling. Later kregen ze twee dochters, Hanne en Sara, die van twee ouders in het onderwijs zelf ook de nodige inspiratie meekregen.
Na de eerste maanden voor de klas kreeg Arlette te horen dat leerlingen haar academische taal al die tijd niet begrepen hadden. De nodige aanpassingen werden doorgevoerd, met succes, en ze was helemaal vertrokken. Later gaf ze ook les in Salus Nostra en uiteindelijk belandde ze op Campus Rozenberg. Ze heeft zowel aan beroepsleerlingen als in tso en aso lesgegeven, en aan al die verschillende leerlingen wilde ze de leerlingen vooral respect voor verschillende meningen bijbrengen. Haar passie voor het vak godsdienst blijft groot.
In haar eerste jaren kreeg ze de opdracht om ook antropologie te doceren, wat haar best vreemd was. Op dat moment is ze gestart met het schrijven van haar eigen cursusmateriaal, wat zo haar hele carrière gebleven is. Tot het einde toe, na de hervormingen van de leerplannen godsdienst, heeft ze ernaar gestreefd om het materiaal voor de leerlingen helemaal up-to-date te krijgen. Hiervoor werkte ze doorheen de jaren succesvol samen met verschillende vakcollega’s.
Een andere constante in haar loopbaan, was de band die ze creëerde met haar leerlingen. Een goede klik met zo’n groep jonge mensen was voor haar een voorwaarde om goed les te kunnen geven, en gelukkig kwam het maar zelden voor dat die niet aanwezig was. Haar laatste lichting leerlingen hebben haar dan ook een erg mooi afscheid gegeven, wat ze echt hartverwarmend vond.
Met het hart op de tong, probeert Arlette ook steeds diplomatisch te zijn. Het was niet verwonderlijk dat ze op een bepaald moment gevraagd werd om vakbondsafgevaardigde te worden. Dat heeft ze altijd met hart en ziel, en een groot rechtvaardigheidsgevoel gedaan. Helaas waren er wel eens bepaalde perikelen in en rond het onderwijs, en moest ze soms vaststellen dat er niet altijd even veel solidariteit tussen collega’s was. Ook de maatschappelijke discussie over uren en werkdruk in het onderwijs laat ze graag achter zich.
Arlette mist het lesgeven nog elke dag, ze heeft het altijd erg graag gedaan. Bepaalde oud-leerlingen, zeker die met een ‘hoek af’, zal ze zich altijd blijven herinneren. Via Facebook onderhoudt ze getrouw de contacten die ze gedurende haar carrière heeft opgebouwd.
Voor de toekomst hoopt ze dat er weer meer autonomie naar de leerkrachten zelf mag gaan. Zelf blijft ze creatief bezig in haar atelier, met onder andere keramiek, en hoopt ze na de revalidatie opnieuw actiever te kunnen zijn, om te voet of met de fiets te kunnen genieten aan zee.