Maand: maart 2024

10 leerlingen van Campus Rozenberg die in 2023 zijn afgestudeerd, Martijn, Julie, Colette, Charlotte, Louise, Jana, Fran, Evelien, Igna en Lisa, slaagden bij hun eerste poging voor het toelatingsexamen geneeskunde. Dit is uitzonderlijk en daarom hebben wij contact opgenomen met hen om te polsen naar hun ervaring omtrent dit onderwerp en te horen hoe zij het momenteel stellen. 

Op Campus Rozenberg kunnen onze leerlingen van het zesde jaar modules volgen, een soort specialisatievak naar keuze, dat hen vooral voorbereidt op het hoger onderwijs. Eén van de opties is de module toelatingsexamen geneeskunde. Deze cursus duurt 2 uur om de 2 weken en houdt in dat de leerlingen worden voorbereid op het effectieve examen. Ze krijgen voorbeeldoefeningen en worden gestimuleerd om hier ook thuis aan te werken. De meeste leerlingen die geslaagd waren voor het examen, hebben deze module ook gevolgd en laten ons weten dat het hen heeft geholpen op het daadwerkelijke examen. Uiteraard hebben ze ook nog andere vormen van voorbereiding gedaan. 

Ze vertelden dat ze op school gestimuleerd en ondersteund werden in hun keuze om geneeskunde te studeren, maar velen hadden altijd al ambities gehad om deze studie te doen. Veel studenten danken de school voor de stimulus die ze via inspirerende en ondersteunende titularissen, vakleerkrachten en de module kregen.

Verder bevallen de lessen op de universiteiten de studenten erg goed. Ze merken dat Campus Rozenberg een goede basis heeft gelegd waar ze nu verder op ingaan, voornamelijk voor biologie en fysica. Veel leerstof is nieuw, maar ze worden goed ondersteund en beginnen vanaf nul. De leerlingen hadden niet allemaal even veel wetenschapsvakken in hun pakket op onze school, wat sommigen een beetje zorgen baarde. Ze zijn uiteindelijk echter allemaal geslaagd voor hetzelfde examen en hebben niet het gevoel dat ze een achterstand hebben. De meeste leerlingen volgden wetenschappen-wiskunde, Latijn-wiskunde of Latijn-Grieks in het secundair onderwijs. Volgens hen was dat een goede keuze en basis om aan deze opleiding te beginnen.

Natuurlijk polsten we naar de resultaten van de leerlingen na hun eerste examenperiode op de universiteit. Enkelen hadden een beetje stress omdat er giscorrectie-examens waren en dat was helemaal nieuw voor hen, maar die stress bleek nergens voor nodig. Ze scoorden allemaal uitermate goed, wat dus een echte prestatie is. Deze leerlingen zitten wel degelijk op hun plek in deze richting en willen deze effectief blijven volgen.

Om af te sluiten gaven enkele leerlingen handige tips voor anderen die overwegen het examen af te leggen. Het is erg belangrijk dat je jezelf omringt met familie en vrienden die je keuze steunen en je motiveren. Studeren voor het ingangsexamen tijdens de vakanties en het schooljaar kan pittig zijn, en soms is het moeilijk om te zien dat anderen al in vakantiemodus zitten, maar het is belangrijk om te blijven studeren en je doel te bereiken. Je moet je dus volledig inzetten en focussen, maar je mag zeker niet vergeten om ook te genieten van je laatste jaar op de middelbare school.

Wij zijn alvast erg trots op deze leerlingen en hopen dat zij succesvol hun studies zullen afmaken.

Merel Lommelen en Liva Onarir uit 5 Moderne talen (voor het vak taalredactie en taaltechnologie)
Eindredactie: Nienke van Son

Op 1 april neemt Arlette Vandeperre definitief afscheid van Campus Rozenberg. Omwille van “mechanische problemen”, zoals ze dat zelf omschrijft, is ze al een tijdje gestopt met lesgeven. Nu is de officiële datum van haar welverdiende pensioen aangebroken. 

In september 1983 startte ze haar carrière als leerkracht godsdienst op Campus Sint Lutgardis na het beëindigen van haar studies theologie en een goede stage op die school. Meteen na het afstuderen, trouwde ze met haar man Erik. Haar leven zat in een spannende stroomversnelling. Later kregen ze twee dochters, Hanne en Sara, die van twee ouders in het onderwijs zelf ook de nodige inspiratie meekregen.

 Na de eerste maanden voor de klas kreeg Arlette te horen dat leerlingen haar academische taal al die tijd niet begrepen hadden. De nodige aanpassingen werden doorgevoerd, met succes, en ze was helemaal vertrokken. Later gaf ze ook les in Salus Nostra en uiteindelijk belandde ze op Campus Rozenberg. Ze heeft zowel aan beroepsleerlingen als in tso en aso lesgegeven, en aan al die verschillende leerlingen wilde ze de leerlingen vooral respect voor verschillende meningen bijbrengen. Haar passie voor het vak godsdienst blijft groot. 

In haar eerste jaren kreeg ze de opdracht om ook antropologie te doceren, wat haar best vreemd was. Op dat moment is ze gestart met het schrijven van haar eigen cursusmateriaal, wat zo haar hele carrière gebleven is. Tot het einde toe, na de hervormingen van de leerplannen godsdienst, heeft ze ernaar gestreefd om het materiaal voor de leerlingen helemaal up-to-date te krijgen. Hiervoor werkte ze doorheen de jaren succesvol samen met verschillende vakcollega’s. 

Een andere constante in haar loopbaan, was de band die ze creëerde met haar leerlingen. Een goede klik met zo’n groep jonge mensen was voor haar een voorwaarde om goed les te kunnen geven, en gelukkig kwam het maar zelden voor dat die niet aanwezig was. Haar laatste lichting leerlingen hebben haar dan ook een erg mooi afscheid gegeven, wat ze echt hartverwarmend vond. 

Met het hart op de tong, probeert Arlette ook steeds diplomatisch te zijn. Het was niet verwonderlijk dat ze op een bepaald moment gevraagd werd om vakbondsafgevaardigde te worden. Dat heeft ze altijd met hart en ziel, en een groot rechtvaardigheidsgevoel gedaan. Helaas waren er wel eens bepaalde perikelen in en rond het onderwijs, en moest ze soms vaststellen dat er niet altijd even veel solidariteit tussen collega’s was. Ook de maatschappelijke discussie over uren en werkdruk in het onderwijs laat ze graag achter zich.                      

Arlette mist het lesgeven nog elke dag, ze heeft het altijd erg graag gedaan. Bepaalde oud-leerlingen, zeker die met een ‘hoek af’, zal ze zich altijd blijven herinneren. Via Facebook onderhoudt ze getrouw de contacten die ze gedurende haar carrière heeft opgebouwd.  

Voor de toekomst hoopt ze dat er weer meer autonomie naar de leerkrachten zelf mag gaan. Zelf blijft ze creatief bezig in haar atelier, met onder andere keramiek, en hoopt ze na de revalidatie opnieuw actiever te kunnen zijn, om te voet of met de fiets te kunnen genieten aan zee.